با توجه به اینکه از سنین پایین در مدارس سنتی درس خوانده‌ام، از جمله تجربیات قبلی در مدارس بین‌المللی نسبتاً سخت‌گیرانه، به نظر می‌رسید که هر امتحانی حیاتی است و شکست خوردن یک گزینه نیست. بعد از گرفتن نمرات، همیشه یک دوره تأمل و انگیزه برای ادامه پیشرفت وجود داشت. اما امروز در BIS، حتی قبل از اینکه نمراتم را بررسی کنم، معلمان طوری رفتار می‌کردند که انگار به همه می‌گفتند برای من جشن بگیرند. وقتی نتایجم را بررسی کردم، آقای ری تمام مدت در کنارم بود و به من اطمینان می‌داد که عصبی نباشم. بعد از بررسی، همه خیلی خوشحال بودند، آمدند و مرا در آغوش گرفتند و هر معلمی که از آنجا رد می‌شد واقعاً از من خوشحال بود. آقای ری عملاً به همه گفت که برای من جشن بگیرند، آنها نمی‌فهمیدند که چرا من از یک اشتباه در یک درس ناراحت هستم. آنها احساس می‌کردند که من قبلاً تلاش زیادی کرده‌ام، که مهمترین چیز بود. آنها حتی مخفیانه برای من گل خریدند و غافلگیری‌هایی آماده کردند. به یاد دارم که آقای مارک، مدیر مدرسه، گفت:«هارپر، تو الان تنها کسی هستی که ناراحتی، احمق نباش! تو واقعاً کارت رو خوب انجام دادی!» 

خانم سان به من گفت که نمی‌فهمد چرا بسیاری از دانش‌آموزان چینی روی شکست‌های کوچک تمرکز می‌کنند و دستاوردهای دیگر را نادیده می‌گیرند، همیشه فشار زیادی به خودشان وارد می‌کنند و ناراضی هستند.

فکر می‌کنم شاید به خاطر محیطی باشد که در آن بزرگ شده‌اند و منجر به ذهنیت‌های ناسالم فزاینده‌ای در دوران نوجوانی شده است. با تجربه مدارس دولتی چین و مدارس بین‌المللی، تجربیات مختلف، تمایل من را برای مدیر شدن تقویت کرده است. می‌خواهم آموزش بهتری برای جوانان بیشتری فراهم کنم، آموزشی که سلامت روان را بر دستاوردهای تحصیلی اولویت دهد. بعضی چیزها بسیار مهم‌تر از موفقیت‌های دنیوی هستند.

از لحظاتی در وی‌چتِ هارپر پس از اطلاع از نتایج آزمون A-Level.