در واقع، من سه فرزند دارم، دو پسر و یک دختر. پسر بزرگم ۱۴ ساله است و اسمش اونور است. او در سال دهم BIS خواهد بود. او عمدتاً به کامپیوتر علاقه دارد. پسر کوچکم ۱۱ ساله است. اسمش اوموت است و در سال هفتم BIS خواهد بود. او به برخی از صنایع دستی علاقه دارد زیرا توانایی کار با دست او بسیار بالاست. او دوست دارد اسباب‌بازی‌های لگو بسازد و بسیار خلاق است.

من ۴۴ سال دارم، در حالی که فرزندانم ۱۴ و ۱۱ ساله هستند. بنابراین یک شکاف نسلی بین ما وجود دارد. من نمی‌توانم آنها را به روشی که خودم آموزش دیده‌ام، آموزش دهم. باید خودم را با نسل جدید وفق دهم. فناوری، نسل جدید را تغییر داده است. آنها دوست دارند بازی کنند و با تلفن‌هایشان بازی کنند. آنها نمی‌توانند توجه خود را برای مدت طولانی حفظ کنند. بنابراین می‌دانم که آموزش آنها در خانه و تمرکز بر روی یک موضوع آسان نیست. من سعی می‌کنم با بازی کردن با آنها، آنها را آموزش دهم تا روی یک موضوع تمرکز کنند. من سعی می‌کنم یک موضوع را در حین انجام یک بازی موبایل یا یک مینی‌گیم با آنها آموزش دهم. من سعی می‌کنم یک موضوع را به روشی سرگرم‌کننده به آنها آموزش دهم، زیرا نسل جدید اینگونه یاد می‌گیرد.

امیدوارم فرزندانم در آینده بتوانند با اعتماد به نفس خودشان را ابراز کنند. آنها باید خودشان را ابراز کنند. آنها باید در مورد همه چیز خلاق باشند و باید اعتماد به نفس داشته باشند تا هر چیزی را که فکر می‌کنند، بیان کنند. انتظار دیگر این است که به بچه‌ها اجازه دهیم در مورد فرهنگ‌های مختلف بیاموزند. زیرا در دنیای جهانی‌شده، آنها در شرکت‌های بسیار بزرگ و جهانی کار خواهند کرد. و اگر بتوانیم این نوع آموزش را در سنین بسیار پایین با آنها انجام دهیم، در آینده برای آنها بسیار مفید خواهد بود. همچنین، امیدوارم سال آینده چینی یاد بگیرند. آنها باید چینی یاد بگیرند. اکنون آنها انگلیسی صحبت می‌کنند و اگر چینی هم یاد بگیرند، می‌توانند به راحتی با ۶۰٪ از جهان ارتباط برقرار کنند. بنابراین اولویت آنها در سال آینده یادگیری زبان چینی است.